By far de slechtste ruiter.
We kennen allemaal dat ene moment… Je bent aan het rijden, het lukt niet, je raakt gefrustreerd en dan ben je boos op jezelf omdat je hulp té hard doorkwam. Je trok hard aan je teugel, je hand ging te hoog, je prikte hem te hard schop met je spoor. En laten we eerlijk zijn; we all have been there. Was het eerlijk tegenover je paard? ehm nee. Maar hij is het al weer vergeten… als wij onze hand of hulp ontspannen, hem belonen, braaf roepen. Wij alleen niet… Wij wegen er zwaar aan, wij trappen onszelf de grond in. In de volle overtuiging dat we hem bijna vermoorde, we maar beter kunnen stoppen met rijden EN HELEMAAL NIET KUNNEN PAARDRIJDEN. We by far de slechtste ruiter zijn ever…
Herkenbaar?
Dit had één van mijn klanten gisteravond met haar manegepaard. Een grote lieverd, hij vindt het moeilijk om zijn linker achterbeen onder de massa plaatsen, heeft moeite met de buiging en ondanks zijn formaat bang voor de tòch wel véél kleinere half fjord/half fries waar hij naast moest lopen. Fijn oefenen voor de Pas de Deux dus…Voorzichtig vroeg ze of ze eraf mocht. Meestal zeg ik nee, maar ik hoorde haar wanhoop. Ik leende haar capje en ging er even zelf op zitten om te voelen. Daar reed ik rond, op deze reus. Ogenschijnlijk makkelijk zag het er toen opeens uit. Alsof ik ineens de sterren van hemel kan rijden. Een paar schoonheidsfoutjes… de omstanders onder de indruk… maar makkelijk was het niet. Het zag er misschien zo uit, omdat ik weet welk gevoel ik wil hebben, mijn timing al beter is.
Twee weken geleden had ik bij mijn verzorgpaard voor het eerst sinds maanden weer het gevoel dat ik nog kon paardrijden. Daarvoor vroeg ik me ook af waarom ik nog reed. Dit omdat we allebei na de geboorte van mijn dochter niet fysiek op het niveau zitten van voor mijn zwangerschap. Vorige week na mijn les van Carmen twee dagen zulke spierpijn gehad (tja die buikspieren moeten weer terug in shape na de baby) dat ik weer op mijn plek werd gezet. Met twee voeten stevig in de grond. Oefenen en leren om beter te worden, hier horen fouten bij.
De perfecte ruiter…
We willen allemaal die perfecte ruiter zijn, die nooit een fout maakt. Die nooit onterecht een (té harde) hulp geeft, of boos of gefrustreerd raakt tijdens het rijden. Maar is dat wel zo realistisch? De kunst is emotieloos paardrijden (tip van Rebecca :D), maar hoe doe je dat? Door te rijden met wat je hebt en in het hier en nu te zijn… en hoe doe je dat? Precies door te oefenen, leren is durven, durven om fouten te maken. En wat helpt zijn aandachtsoefeningen, om je aandacht te richten.
Wil je hier meer over weten? stuur me dan een berichtje!
#sportpsychologie #mentaletraining #lef #dressage #horses #mind2perform