Op pad met mijn oude vriend
Afgelopen weekend wedstrijd gereden. Voor het eerst weer sinds bijna een jaar. Mijn voorbereiding ging soepel, Merald liet zich gemakkelijk laden, mijn groom was fantastisch en het was rustig op de weg. We konden relaxt zadelen en op tijd losrijden. Merald was braaf en relaxt.
Spanning
Het rijden met een trailer en de voorbereiding vereist zoveel focus dat ik niet anders kan dan daar mijn aandacht op richten. Er is dan geen tijd om na te denken over de prestatie en wat ik graag wil bereiken. Tot het moment dat ik dan op het paard zit om los te rijden. Dan begin ik na te denken over wat ik wil laten zien en welk doel ik wil behalen. Mijn zenuwen komen dan pas naar boven. Mijn groom wees me er al op: ik trok mijn benen op en dat doe ik anders ‘nooit’. Mijn spanning zorgt ervoor dat ik het paard op slot rijd. Ik vind dat hij voorwaarts moet, maar met de spanning in mijn bovenbenen rij ik hem terug. Dit gaat ten koste van de aanleuning en de ontspanning.
Kritische momenten
De ringmeester kwam ons op tijd halen. De vorige keer in februari vorig jaar was Merald mega gespannen en kijkerig in de rijbaan. Toen maakte ik me niet zo druk over de prestatie. Nu stapten we rustig rond aan een lange teugel. Draafde aan en terwijl we rustig de baan verkende merkte ik dat we al klaar waren om te beginnen. Toen eindelijk de jury zover was, mochten we dan beginnen. Ik wende af bij de A, en dacht: ‘ow slingerend.’ Hield halt om te groeten en begon. Vooraf had ik bedacht wat onze kritische momenten waren; de nageeflijkheid in de overgangen en het uitstrekken van de stap, draf en galop. Eigenlijk ging onze proef best lekker. Vanaf de tweede schouderbinnenwaarts zaten we in de flow. Toen hadden we de stap gehad en begon ik me te ontspannen. Ik heb oprecht fijn gereden, met goede focus, waardoor ik op tijd Merald kon ondersteunen met de juiste hulpen op het juiste moment.
De uitslag
Na de proef was ik tevreden. Ik had fijn gereden, Merald had hard gewerkt en al mijn gedachten waren functioneel geweest, onze focus was goed en natuurlijk waren er verbeterpunten. En toen kwamen de punten. 5 punten te weinig voor winst. Jammer. Ik zie een wedstrijd als meetmoment om te kijken waar we staan. Ik bekijk het protocol grondig. De spanning zie je terug op mijn protocol en dan zie ik dat ik een grote fout heb gemaakt; ik heb de links- en rechtsomkeert té groot gereden. OMG, daar heb ik gewoon punten laten liggen. Ik heb in mijn voorbereiding steeds 10m gereden en het had 6m moeten zijn. Ik kende de proef uit mijn hoofd en heb slecht naar de lezer geluisterd… Hoe suf is dat!! Zo’n stomme fout. Ik baal ervan. Ik had dus winst kunnen rijden. Tegelijkertijd brengt die gedachte brengt me ook geruststelling en motivatie om de volgende keer te laten zien dat we het kunnen!
Hoe ervaar jij spanning tijdens je proef en in de week ervoor?
Voor iedereen is dat anders. Wil jij samen kijken naar waar je punten laat liggen? Mail me dan!
Ook heb ik voor jou een GRATIS tool ontworpen waarmee je leert goede doelen te stellen voor jezelf en je paard: Schrijf je hier in voor het Ruiterdiamant.