Listen to the universe. It’s always whispering you messages through songs, dreams, numbers, animals and thoughts.
In april vorig jaar ging ik op pad met mijn eigen paard, naar de masterclass ‘hoe word ik een dreamteam met mijn paard.’ Aangekomen in Vierhouten mocht hij in graspaddock en ik met de rest van de prachtige paardenvrouwen aan de slag in de buitenlucht bij een houtgestookte buitenkachel. We kregen een fijne meditatie, waarin we naar ons eigen gevoel gingen en naar het gevoel van ons paard. Al gauw stroomden de tranen over mijn wangen. Het gevoel van verdriet en verlating overviel me. Het was super intens. Na het openen van onze ogen zie ik dat de andere prachtige paardenvrouwen ook diep geroerd uit de meditatie komen. Het was echt een mega bijzonder moment.
Het intense verdriet overviel me
Na de lunch mag ik aan de slag met Toot, mijn paard. Ik vertel over het intense verdriet en gevoelens van verlating die me overvielen tijdens de meditatie. Het was net alsof ik zijn verdriet voelde. Het verdriet van verhuizen, nieuwe eigenaren en dus het verlies van oude eigenaren en nu dan het vertrek van mijn zusje.
Mijn zusje en ik kochten Toot bijna 2 jaar geleden. Het was een super warme voorzomer en hij koos voor haar. Zo overduidelijk voor haar. De eerste keer dat we hem ontmoetten stak hij na het rijden zijn neus naar haar toe alsof hij zei: Met jou ga ik mee. Ik krijg nog kippenvel als ik er aan terugdenk. Het beeld van dat moment staat in mijn geheugen gegrift. Een maand later stond hij bij ons op stal.
Toot is een introverte binnenvetter zeggen we altijd. Met een stoer en kalm uiterlijk en een onzeker klein hartje. Het ruwe bolster met onvoorwaardelijke liefde. Als hij je niet kent sluit hij zich af. Als hij je herkent, sluit hij je in zijn hart. Zijn liefde in overweldigend en overvloedig. Hij raakt me soms ontzettend, maakt me boos. Juist waar ik altijd eindeloos geduldig en kalm ben, daar raakt hij mijn ziel op een plek waar ik liever niet naar kijk.
Mijn paard spiegelt het gevoel van niet genoeg zijn
In mijn coachsessie is mijn eerste opdracht om contact met hem te maken. Ik loop naar hem toe door het mulle zware zand. Hij ziet me komen en komt naar me toe. Ik aai hem. Zo staan we even. In contact. Ik vraag me af of ik het goed doe. Tune in op mezelf en op hem. En voel zijn muur. Hij maakt contact, maar laat nog niet alles zien.
Ik krijg de vraag of hij erg op mij lijkt. En dat klopt zo! Ik ben bang om niet goed genoeg te zijn. Zo bang dat anderen denken dat ik niet genoeg ben. Dus laat ik me pas zien als ik voor 3000% zeker weet dat ik het kan. Ik zoek naar erkenning en bevestiging. Hij ook. Ze vraagt me of ik hem wil vertellen dat hij goed genoeg is, hij voor altijd bij me blijft en dat het oké is.
Ik loop naar hem toe, hij kijkt op van het eten en komt in mijn richting. Ik praat tegen hem. Natuurlijk zeg ik het tegen hem, maar ik zeg het net zo goed tegen mezelf. Er vindt een stukje zelfacceptatie plaats. Hij gaat een paar passen voor mij uit en heft zijn hoofd omhoog alsof het tijd is om verder te gaan. Hij kan zich weer vrij bewegen en kijkt naar de toekomst.
Ben ik goed genoeg?
Vervolgens gaan we verder met het volgende stukje. Een super pijnlijke vraag: Vind jij jezelf goed genoeg voor hem? Rationeel weet ik dat hij het goed heeft bij mij. Ik doe op alle facetten mijn best om hem in topconditie te houden met de juiste balans in voeding, inspanning en ontspanning. Maar ergens diep van binnen voelt het nog alsof ik niet goed genoeg voor hem ben. Hij koos namelijk voor mijn zusje en niet voor mij. Mijn zusje ging echter op vakantie naar Amerika en ontmoette daar de man van haar dromen. Drie maanden na haar terugkomst vertrok ze weer naar Amerika en Toot en ik bleven samen achter.
Tot slot kreeg ik in mijn coachsessie verschillende reflecties terug uit de groep. De paardenvrouwen delen met mij hun interpretatie van wat ze hebben gezien. Één van de vrouwen geeft me een reflectie die me tot diep in de kern raakt. Op dat moment komt Toot tussen mij en de vrouw in staan. Als een muur. Hij beschermt me. Ik mag me achter zijn ruwe bolster verschuilen.
Aan het einde van een lange dag gaan we naar huis. Hij is goed genoeg, sterker nog: de Beste. En ik, ik ben goed genoeg voor nu. Voor ons samen.
Heb jij wel eens coaching gehad van een paard? Misschien wel van je eigen paard? Of ervaar je in het rijden en omgang met je paard dat hij je spiegelt? Laat een berichtje hieronder achter.