Afgelopen weekend gestart, mijn voorgevoel was goed. Ik was er klaar voor, Merald ook. We waren ontspannen, relaxte voorbereiding en kwamen geen onvoorziene zaken tegen. Alles lag in lijn met een goede prestatie. Losrijden deed ik volgens plan. Merald werd fijn en soepel. Mijn doel voor de wedstrijd was netjes te rijden. Omdat ik weet dat ik nogal eens de kantjes ervan af rijd.
Een confronterende conclusie
Ik vergat mijn tijd in het losrijden, ik ging helemaal in op het moment en ruw werd ik uit mijn focus gehaald: Ik mocht starten. Ik moest echt even schakelen.
En toen de proef; slordig, onrustige aanleuning, maar ook goede stukken.
Aan de lezer lag het niet, aan de omstandigheden lag het niet, aan mijn paard lag het niet. Het lag aan mij… Een beetje een confronterende conclusie.
Aandacht op de juiste plek?
De hele nacht heb ik nagedacht waarom het zo ging als dat het ging. Tijdens een body scan meditatie vanochtend, voelde ik de vermoeidheid in mijn lijf. Een vermoeidheid, die komt als ik teveel aanspanning in mijn lijf heb gehad. Dit betekent dat ik mijn paard op slot heb gereden, teruggereden heb met mijn lijf en extra veel gedreven om hem voorwaarts te houden. Ik ben niet goed blijven ademhalen.
En als ik eerlijk ben tegen mezelf, was ik met mijn aandacht te veel aan het vergelijken. De vergelijking aan het maken tussen ‘hoe het op dit moment ging’ en ‘hoe het in mijn hoofd zou moeten zijn.’ Ik was dus in mijn eigen wereld, maar niet met mijn aandacht in het nu. Ik was dus niet aan het rijden met wat ik had.
Als je doet wat je deed, krijg je wat je kreeg!
Als ik zo blijf doorgaan, in de training en op de wedstrijd, zal er weinig veranderen. Dus ik ga wat dingen veranderen en om precies te weten waar er veranderingen moeten komen, heb ik een mooie tool gemaakt: Het Ruiterdiamant.
In de week van 25 tot 29 maart, deel ik op mijn Instagram hoe ik het Ruiterdiamant gebruik en toepas in mijn trainingen, voorbereidingen en wedstrijden. Doe je mee? Klik dan op deze link om je in te schrijven!